ชนะความโกรธด้วยความไม่โกรธ

ในสมัยพุทธกาล

นางพราหมณีชื่อธนัญชานี เป็นผู้มีความเลื่อมใสในพระรัตนตรัยมาก

วันหนึ่ง ขณะที่นางนำอาหารมาให้พราหมณ์ผู้เป็นสามีรับประทาน

ได้ก้าวเท้าพลาดจึงอุทานออกมาว่า "นโม ตัสสะ ภควโต"

พราหมณ์ผู้เป็นสามีเมื่อได้ยินดังนั้น ก็ด่านางพรามณีนั้นว่า "หญิงถ่อย หญิงอัปมงคล" เลิกพูดยกย่องนักบวชคนนั้นได้แล้ว

นางพราหมณีตอบด้วยน้ำเสียอันอ่อนโยนไม่แสดงถึงอาการโกรธกลับไปว่า “พราหมณ์ ฉันยังไม่เคยเห็นใครที่ควรกล่าวยกย่องเท่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้นเลยในโลกนี้”

พราหมณ์ผู้เป็นสามีเมื่อได้ยินดังนั้น ถึงกับเลือดขึ้นหน้าโกรธจัด คิดจะฆ่านางพรามณีผู้เป็นภรรยาสุดที่รักให้ตายเสียให้ได้ในวันนี้เลย แต่ด้วยความรักจึงมิอาจทำอย่างที่คิดได้

จึงเขาไปคว้ามีดที่ลับไว้อย่างดี ออกจากบ้านมุ่งหน้าไปยังวัดเวฬุวันอันเป็นที่ประทับของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

เมื่อมาถึงวัดก็ตรงดิ่งเข้าไปที่กุฏิของพระพุทธองค์เลยทีเดียว

พระพุทธองค์ทรงรู้เรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นอย่างดี จึงนั่งหลับตาสงบสำรวมอยู่ราวกับว่าภูมิเขาศิลาที่ตั้งตระหง่าน ไม่สะท้านหวั่นไหวด้วยแรงลมจากทิศไหน ๆ

พอนายพราหมณ์ได้เห็นพระวรกายของพระพุทธองค์ แค่แว็ปแรกเท่านั้นแหละความโกรธที่กำลังพลุกพล่านอยู่ในร่างกายก็เริ่มสงบลง แล้วเข้าไปกราบพระพุทธองค์ด้วยความเคารพ

พระสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวทักทายพอให้ได้ระลึกนึกถึงกันเสร็จ ก็เปิดโอกาสให้นายพราหมณ์ได้ถามปัญหาที่ค้างขาใจจนเป็นเหตุให้ถ่อสังขารมาถึงนี่

นายพราหมณ์เมื่อได้โอกาสจึงถามว่า

             บุคคลฆ่าอะไรได้ ย่อมนอนเป็นสุข

           ฆ่าอะไรได้ ย่อมไม่เศร้าโศก

          ข้าแต่พระโคดมพระองค์ย่อมชอบใจการฆ่าธรรมอะไรเป็นธรรมอันเอก.

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า

             บุคคลฆ่าความโกรธได้ ย่อมนอนเป็นสุข

           ฆ่าความโกรธได้ย่อมไม่เศร้าโศก

           ดูก่อนพราหมณ์ พระอริยเจ้าทั้งหลาย

           ย่อมสรรเสริญการฆ่าความโกรธ

          อันมีรากเป็นพิษ มียอดหวาน เพราะว่าบุคคลฆ่าความโกรธนั้นได้แล้ว

          ย่อมไม่เศร้าโศก.

เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างนี้แล้ว พราหมณ์เกิดความเลื่อมใส

แล้วกล่าวคำยกย่องพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า

ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนักเปรียบเหมือนบุคคลหงายของที่คว่ำ

เปิดของที่ปิด บอกทางแก่คนหลงทาง หรือส่องประทีปในที่มืด ฉะนั้น ข้าพระองค์นี้ 

ขอถึงพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งตลอดชีวิต